Firma British Rail European Passenger Services (EPS) 3, we współpracy z francuskimi i belgijskimi kolejami, uzyskała monopol na międzynarodowe usługi kolejowe między Wielką Brytanią a Europą. British Rail został następnie sprywatyzowany w 1996 r. Działalność EPS została zderegulowana w ramach upoważnienia do prowadzenia działalności komercyjnej, ale bez żadnego określonego minimalnego poziomu usług lub jakiejkolwiek rządowej kontroli nad taryfami.
Uwaga skupiła się na strategiach planowania przyjętych przez British Rail, rząd i władze lokalne oraz ich zdolności do maksymalizacji korzyści i minimalizacji szkodliwych kosztów związanych ze stałym połączeniem międzykanałowym – EuroTunelem.
W konsekwencji brytyjska reakcja na tunel i wspierającą infrastrukturę transportową dotyczyła przede wszystkim ustanowienia niezbędnych struktur regulacyjnych potrzebnych do budowy i eksploatacji tunelu, a nie zapewnienia regionom możliwości pełnego wykorzystania jego możliwości. Kontrastuje to całkowicie z planowaniem projektu we Francji, gdzie sieci polityk rozciągają się od centrum do peryferii w sposób sekwencyjny, w wyniku czego osiągnięto stopień koordynacji polityk krajowych i lokalnych. Decyzje dotyczące tunelu pod kanałem La Manche we Francji były podejmowane w ścisłej konsultacji z regionami, podczas gdy w Wielkiej Brytanii decyzje podejmowano centralnie
Turystyka krajowa i branża turystyczna a EuroTunel
Oczekiwany wpływ tunelu pod kanałem La Manche na rozwój turystyki był ogromny. Spodziewano się, że bilety na Eurotunel online będą kupowane niczym chleb, a tunel głęboko zmieni przepływ pasażerów podróżujących bez samochodów między Londynem a Paryżem a Londynem i Brukselą, ponieważ będzie konkurował nie tylko z promami morskimi, ale także z podróżami lotniczymi. British Rail oszacowało, że w ciągu dwóch lat od otwarcia tunelu około 13 milionów pasażerów rocznie będzie podróżować pociągami międzynarodowymi między Wielką Brytanią a Europą Kontynentalną. Oczekiwano, że oddziaływanie nie ograniczy się do Londynu i południowo-wschodniej Anglii, przy czym około 30 procent tych pasażerów pochodziło z miejsc położonych poza Londynem lub podróżowało do nich. Eurotunel oszacował również, że 15,3 mln pasażerów zostanie „przewiezionych” przez tunel, a 15,4 mln pasażerów milionów przejazdów koleją odbyłoby się pociągami w ciągu pierwszego pełnego roku eksploatacji.
Prognozy na 2003 r. zakładały, że liczby te wzrosną odpowiednio do 21,5 mln (+ 41%) i 19,8 mln (+ 29%). Liczby te oparto na:
• zmianie kierunku ruchu promowego,
• przekierowaniu pasażerów z transportu lotniczego,
• wygenerowaniu dodatkowego ruchu.
Oszacowano, że 2,2 mln podróży pasażerskich w 1993 r. I 5,2 mln w 2003 r. Szacowano też, że do 1993 r. Wielka Brytania będzie gościć rocznie około 20 milionów zagranicznych turystów, o 27 procent więcej niż w 1988 r., i wydadzą około 13,2 miliarda funtów. Uznano, że jakakolwiek dalsza ekspansja branży turystycznej będzie częściowo uzależniona od powodzenia tunelu pod kanałem La Manche i zapewnienia wysokiej jakości infrastruktury transportowej. I tak się stało!
